Bugün 30 Haziran 2001. Meslek yaşamımın en güzel ödülünü aldım.

Eski asistanlarımızdan Prof. Dr. Baha Tanman ve eski öğrencilerimizden Doç. Dr. Uşun Tükel'in büyük çabalarla benim için hazırladıkları armağan kitabının tanıtım toplantısı Heybeliada'da Tanman köşkünde yapıldı. Bu en güzel günümde geriye giderek sanat tarihçisi olmamın başlangıç noktasına döndüm. Uzun uzadıya düşündüm, neden ve nasıl bu mesleğe girdiğimi...

Sanatla ilk ilişkim müzik yoluyla oldu. Klasik batı müziğine düşkündüm, hiçbir konseri kaçırmazdım ve kendim de oldukça iyi piyano çalardım. Cemal Reşit Rey'in öğrencisi olmayı bile başarmıştım. Ama piyano sesli bir sanattı, benim ise sağlığı pek de iyi olmayan babamı rahatsız etmemem gerekiyordu. Kendime sessiz bir uğraş aradım. Önce Ord. Prof. Dr. A. Süheyl Ünver'e çıraklık ederek tezhip yapmasını öğrendim. Türk ve özellikle Osmanlı süsleme sanatları ilgimi çekiyordu. Daha fazlasını istedim. Ne çare ki bir gençlik kaprisi yüzünden liseye devam etmemiştim. Liseyi okul dışından sınava girerek bitirdim. İtici güç, radyodaki bir anons olmuştu. İstanbul radyosunda klasik batı müziği üzerine diskotekte çalışacak ve program hazırlayacak bir eleman aranıyordu. Tek koşul ise "En az lise mezunu olmak"tı. İlk işim Milli Eğitim Müdürlüğü'ne dilekçe vermek oldu. Liseyi bitirdiğimde iç mimar olmak veya sanat tarihi bölümünde okumak arasında bocaladım. Sonunda teori ağır bastı ve İ.Ü. Edebiyat Fakültesi Sanat Tarihi Bölümü'ne yazıldım. Sanat tarihi maceram işte böyle başladı, hala da devam ediyor. Maceram, hocalarımın ve birçok fakülte arkadaşımın ortak macerası. Bazen yolum onların bir grubu ile, bazen başkalarıyla ortak oldu. Zaman zaman yalnız başıma yoluma devam ettim…